..::Purple Thoughts::..
| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Nie mam ochoty myśleć już o nikim. Jest mi nijak. nie grałam ponad 10 dni, zajęta realem. Jakie to wszystko mdłe, aż nie chce mi się pisać. Chcę by wszystko wróciło do normy: sprzedaż w pracy, moja wena i wprawa w rysunku, skill w grze, imprezy ze znajomymi, niemyślenie o zwykłej przyjaźni [to w ogole przyjaźń?] jak o czymś innym. Czuję się winna przez to moje wyolbrzymianie problemów. Gdzie ja w ogole jestem...?
Czy dobre wino jest dobre na ból gardła :(?
SIC!
f*** f*** f*** !!!!!!!!!!
"-Spać, bo zaśpisz na pociąg :)
-Chciałabyś?"
...
"Może bym i chciała, ale tak czy inaczej wyjedziesz, więc lepiej byś się wyspał."
I cisza. Za pół godziny sms z napisem dobranoc, a rano pobudka. I znów cisza.
Czy ja zawsze muszę skopać sprawę jakimś głupim tekstem ;/
Jedź. Jedź jak najdalej i nie wracaj, bo i tak nic by z tego nie było. Ja już jestem zajęta i staram się, by było ok.
***
Odkryłam, ze jednak moja rodzina jest patologiczna.
Nie wygląda na taką, ale dopiero dotarło do mnie dlaczego ojciec tak mnie uwielbia a reszta nienawidzi.
Jako jedyna toleruję jego picie. Nic się innego nie liczy, pozwolił mi nawet pożyczyć samochód aż do jesieni.
Matka chodzi wciąż rozhisteryzowana, brat który uciekł od tego i stał się "kimś" patrzy na to wszystko z chłodem i wyższością. Ja tu dla siebie miejsca na tych imieninach nie widzę, proszę Państwa. Możemy jechać już do domu, zgodnie z Waszym życzeniem. Tylko przestańcie mnie obwiniać o zło całego świata. Bez tej histerii i chłodu atmosfera byłaby lżejszsa i nie trzebaby było jej zakrapiać, by rozmyć widzenie.
Bo serca krwawią wszystkim.
Socio…Redukowałam przez całe liceum.! Robiłam to też, bo czułam że sama się ograniczam.Że nie można mieć tylko jednej pasji. Coś nie grało. Ale wracam do tego co jakiś czas z wielkim impetem. To głupie, ale odzywa się taki głód.
W końcu zaczęłam jakieś studia i jakąś pracę. Okazało się, że nawet trafiłam z obydwoma. Teraz już nie mam powodu, by redukować siedzenie przy komputerze. Nie będę sobie odmawiała przyjemności, zwłaszcza że jest ich tak niewiele. Mieszkam bez mamy i taty i nie słyszę ze już jest późno i mam zgasić światło. I bardzo mi to odpowiada.
Zapominam o Internecie na krótko. Zapominam, kiedy poświęcam myśli komuś a nie czemuś. Teraz ktoś taki był w pracy. I dopiero kilka dni temu dotarło do mnie, że poczułam prawdziwą sympatię i zaufanie. Szkoda, że zawsze kiedy kogoś naprawdę polubię, muszę to stracić. On ma dużo znajomych, będzie mi przykro jeśli zapomni o mnie. Zostanie mi tylko smycz z napisem „Marynarka Wojenna RP”.
Życie toczy się dalej…
Siedzę w bezruchu, jakbym była martwa. Zapominam nawet mrugać, dopóki oczy nie zaczną łzawić.
Nie gram, bo internet szwankuje. Wolałabym chyba mieć mniej niż 10MB, ale stabilne ;/
Do tego wciąż chodzę wściekła, odczuwam bowiem niezaspokojony głód. Zajadam to czekoladą i zapijam colą, ale nie pomaga na długo. Chyba rzeczywiście będę musiała przyzwyczaić się do siedzenia w kuchni nad garami ;/
Euforia po przeprowadzce opadła i nie uratowała przed apatią.
Próbowałam wczoraj przelać tą swoją dziwną rozpacz na blok ale podarłam pracę. Narysowałam za to jakąś zwykłą postać bez wyrazu. Wyszłam z wprawy.
Dla zabawy w pracy podeszłam do kolegi i udawałam że duszę go smyczą. Potem on zrobił to samo.
Kiedy zaciskał więzy na mojej szyi w ogóle nie czułam bólu, to był przecież żart. Odchyliłam głowę do tyłu i przymknęłam oczy, bo zrobiło mi się ciemno. Gdyby mnie nie przytrzymał, pewnie runełabym do tyłu na podłogę.
Mimo wszystko było to przyjemne uczucie. Przestałam się martwić o sprzedaż, nic nie widziałam i nie mogłam się nawet poruszyć a słowa docierały skądś zupełnie indziej niż byłam. Siedziałam tak jeszcze dobrą chwilę pochylona nad laptopem, zanim wypowiadane przez ludzi zdania zaczęły przybierać jakieś kształty i stały się zrozumiałe. Zaczęły mnie mrowić dłonie. Odzyskałam czucie.
Śmierć przez uduszenie musi być chyba bezbolesna, traci się przedtem świadomość.
Brzmi intersująco...