..::Purple Thoughts::.., Najnowsze wpisy, wpisy, strona 4

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04

Najnowsze wpisy, strona 4

Nie mogę opanować emocji.
Wczoraj rozmawiałam z Paynem, po raz pierwszy od miesięcy, o rysowaniu.
Było to dziwnie przyjemne, lekkie, z perfidnym pominięciem wszystkich nieprzyjemnych tematów
w postaci braku pracy, kłopotów rodzinnych i wszystkim, co związane z rzeczywistością.
Obudziłam się uśmiechnięta, pojechałam do pracy uśmiechnięta.

Zderzenie z rzeczywistością doprowadziło mnie znowu do łez, bo nie mogę, jak jadę ileś kilometrów do gościa, który ma nos utkwiony w monitorze i nawet nie chce słyszeć, z czym do do niego przychodzę i po co. Nie raczył nawet podnieść na mnie wzroku.

W szpitalu nie znalazłam odpowiedniej osoby. W kolejnej przychodni długo czekałam na lekarza, ale nie pchałam się w kolejkę i chyba to docenił, bo był bardzo miły i obiecał, że rozważy opcję. Nie zabrałam mu dużo czasu, zaznaczając że mam świadomość, że na korytarzu czekają na niego małe, kaszlące pacjentki.

Wróciłam jednak do domu czując się znowu cieniem człowieka.
Moje wnętrze przypomina zimny, mokry loch a w nim kulącego się Nazgula,
syczącego "my preciouussss" i kryjącego w dłoniach ostatnią, pozytywną myśl. Ile bym dała by móc już się ukryć przy monitorze, wypytując Payna o najnowsze postępy w jego twórczym projekcie. Rozpisać się o genialnej kresce Wyspiańskiego.

Będę bardzo ostrożna od teraz. Każde napomknięcie o jego prywatności lub choćby porównanie jego prac z moimi wywołuje wycofywanie się z rozmowy.
Ale rozumiem go lepiej, niż kiedykolwiek.

Dzień kończy się jednak mega pozytywnie.
Wyczekałam dzisiaj w pewnej aptece ponad dwie godziny pod drzwiami pani kierownik.
Brat użył maksimum czaru osobistego i poszło pierwsze zamówienie.
Cieszy mnie to jedynie z tego powodu iż wykupił mi jeszcze kilkanaście dni pracy.
Co będzie jednak, jeśli dalej nie będę potrafiła poradzić sobie sama?

Nieważne. Chwilowo zmuszona jestem stłamsić poczucie godności i pozwalam się sobie upajać tą chwilą. A że teraz dwa dni wolnego od pracy i jutro spotkanie ze znajomymi na uczelni, łatwiej będzie się uśmiechać do złej gry.

I za dwie godziny wybieram się na Zmierzch. Nie wiem, co mnie podkusiło ale J. się zgodził i kułam żelazo póki gorące. Byle skupiać myśli na czymś innym teraz.

"Nie martw się, znajdziemy nasz azyl" -napisał wczoraj Payne. ciekawe, czy sam w to wierzy.

Dwa dni ciszy. Było tak pięknie.
Tak cicho. On grał, ja czytałam książkę.
Chodziliśmy na spacery. Usnęłam przy nim tak szybko.
Wróciłam do domu, trzeciego dnia miałam zawieźć rodzinę do brata.
Czytałam i chłonęłam pocieszające słowa od M, przekonujące mnie o własnej sile, choć były wymuszone i tylko wirtualne.
Naprawiłam komputer po tygodniu walki z wirusami [wracały po formacie mimo osłon], to tak uspokoiło.

Po powrocie, na powitanie znowu było o bezbożnym życiu i kurwieniu się.
I chodzenie po ogrodzie u brata, by podziwiać pomarznięte krzewy z puszką piwa w ręku tak, by nikt nie widział.
Tak wiele wysiłku włożyłam, by się uśmiechnąć choć na chwilę i znowu wszystko się spierdoliło.
Ten smutek obraca się w nienawiść. I to szczerą.
Mamo, przeczytasz to kiedyś i mam nadzieję, że pożałujesz własnej głupoty.
Tych wszystkich słów, których nawet nie pamiętasz. Tego egoistycznego wyładowywania swoich frustracji na mnie.
To zabija entuzjazm wiesz? Entuzjazm o których tyle mówią na szkoleniach i uczą w podręcznikach psychologii.
Ale dziękuję, że przypomniałaś mi, że nie chcę z Tobą mieszkać.
Wolę chyba znaleźć pracę w markecie, marną ale stabilną.
I być z nim. Bo się troszczy i jestem dla niego ważna. Bo jest bezinteresowny i wyrozumiały.
Bo mnie DOCENIA. Może mnie kiedyś przeprosisz, jak już będzie za późno.
Jestem wkurwiona, zawsze brzydziłam się patologią myśląc "jak tak można?"...

A jednak jesteśmy taką patologią.
No jak tak można...?

Nic już nie jest łatwe ani proste.
Nadal nie ma wyników w pracy.
Zniechęcam się, walczę kilka godzin, znowu zniechęcam.
Rano nie mogę wstać, bo paraliżuje mnie myśl że dzisiaj znowu się nie uda.
Kończą mi się już pomysły, dokąd jechać. Może robię coś źle.

Mam kryzys. Może spowodowany babskimi nastrojami ale dobrze nie jest.
Wspominam dobre momenty w swoim życiu, takie małe iskry które napędzały do działania.
Wczoraj nie wyszło, bo mimo mych starań nie było zamówienia.
Mam mega doła. Takiego do Chin i z powrotem.

Jacek nadrobił fakt, że olał mnie w naszą czwartą już rocznicę i nie miał dla mnie czasu.
Jest praktyczny do bólu, przywiózł mi klucze do grata, bo zapomniałam zabrać a ojciec mnie prosił. Na rowerze i we mgle jechał. Wzruszyłam się. I załatwił dywaniki do służbowego, bo miał tylko materiałowe.

To odrobinę podbudowało moją zrujnowaną psychikę. Gdzieś w zalewie tej czerni docierało do mnie ciche
"hej, ja tu jestem, pamiętaj o mnie".

Dzisiaj dzięki temu wstałam rano nieco chętniej, nabiegałam się po szpitalu i paru przychodniach i w południe do domu. Tutaj jeszcze krótki fragment przemiłej rozmowy z kimś zza wielkiego biurka:

"ja-Na obronę naszych testów mogę dodać, że... Klient- A to one są atakowane? ja- Mam na myśli to, że w świetle badań laboratoryjnych straciły właśnie w Pana oczach, więc jak mówilam... K-A rozumiem, zatem użyła Pani kolokwializmu... ja-tak, pozwoliłam sobie.. [KURRWA!]"

To było ciekawe doświadczenie, utwierdzające mnie w przekonaniu, iż ja tej roboty nie znoszę :D

Mama uparła się dzisiaj na wypad do miasta. Obkupiłam się w lumpeksie za całe 40zł i gryzło mnie sumienie, bo właściwie mogłabym się obejść bez tych rzeczy. Byłam też jednak szczęśliwa, nie mogę narzekać na brak małych przyjemności. Wróciłyśmy późno i z przerażeniem odkryłam 2 wiadomości od J. Jedna, że powinnam już jechać do niego, druga że już zamknięte. Z mojej winy nie załatwiliśmy bardzo ważnej rzeczy, dla której specjalnie wziął wolne. Nie miałam pojęcia, że interesanci są przyjmowani tylko przez godzinę. Myślałam, że przez 3 conajmniej. Pojechałam go przeprosić i znowu w ryk.

Tak bardzo chciałam poprawić sobie humor, pieprzona egoistka, że go zawiodłam. A on rowerem specjalnie wieczorem do mnie jechał wczoraj...Siostra na niego nakrzyczała przez telefon i nie przyznał się, że to przeze mnie.

Natychmiast jak odłożył słuchawkę, ja wysłałam do niej smsa ze swojego numeru, że ma się go nie czepiać, bo winę ponoszę ja. I że on robi wszystko, co tylko można, więc wara od niego. Dostałam tłumaczenie, że ona problemy ma a on za łagodny jest. Owszem, jest za łagodny, powinien zrobić mi awanturę za spóźnienie, foch, cokolwiek co pomogłoby rozładować atmosferę i nie chować urazy w głębi siebie. Co mnie jednak obchodzą jej problemy z ojcem i teściami? Widziałam, jak bardzo Jacek przejął się jej telefonem i mnie ruszyło. Mam nadzieję więcej się nie wtrącać. Ale choć tyle mogłam zrobić, by przestał się tak przejmować czymś, za co nie może odpowiadać.

Chyba potrzebuję jakichś antydepresantów. Bo nie mogę już być tą wesołą i beztroską, którą J. tak lubi. Nic się nie układa. Nie chcę być dla niego kolejnym problemem, wymagającym opieki.
Nadal nie wiemy, co z nami będzie kiedyś, dobre jest jednak to, że wiemy iż będziemy razem. Bez względu na wszystko.

Źle się zaczęło.
Dwa dni w stolicy na szkoleniu, pierwszy był straszny.
Zjadały mnie nerwy aż zjadły całkiem zrzucając jedynie okulary na podłogę. Gdy nadeszła moja kolej, zrobiło mi się słabo i właściwie to nawet nie pamiętam co wyksztusiłam a co wybełkotałam.
Kierownik się mocno zdziwił i zapowiedział, że wpadnie na coaching.
No i niech wpada, byleby nie pożałował tego, że przygarnął mnie do drużyny.

Drugiego dnia czekaliśmy na wyjazd do 18. To mi nie przeszkadzało,
ważne było że nie musiałam już stosować sztucznych uprzejmości i słuchać przechwałek innych przedstawicieli czego to oni nie mają i nie potrafią.

Święty mikołaj wręczył nam nowe laptopy z netem i smartfony, jeszcze w foliach i z plombami. Na końcu wisienka na torcie, kluczyki do fury [bosz, jaki wypas!:D]i umowa[już mniejszy wypas;)]. Nie pochwaliłam się zbyt wielu osobom, bo boję się że to nie potrwa dłużej niż miesiąc. Targety są i to kosmiczne. Wszyscy mają doświadczenie albo 30stkę na karku i pewność siebie. Między nimi ja, która nie umie nic i mdleje ze strachu :D

Mamy zacząć jeździć w piątek.
Środę zmarnowałam na odstresowanie się po powrocie ze stolicy i wstępne szukanie informacji ale niewiele zrobiłam.
Dzisiejszy dzień zmarnowałam na bieganie do lekarza medycyny pracy, który mi zawołał 300zł za badania i odwróciłam się na pięcie po dwóch godzinach czekania i awanturze przy okienku [nie przyjmują bez umowy z zakładem pracy!].

Potem pojechałam z tatą na przegląd auta, o którym pisałam już kiedyś, że mam z nim tylko problemy bo płacić muszę choć nie moje i nim nie jeżdżę, J. nie pozwalają jeździć a auto stoi i gnije. I do tego zepsute jest od dawna.
Pan mechanik łapał się za głowę i co drugie zdanie powtarzał tylko "O matko, na złom z tym!" I powiedział, że za przeproszeniem ale on nic nie podpisze, chyba że natychmiast chcemy auto sprzedać. Tata milczał, ja powiedziałam że to nie takie proste. I nie podpisał.
Więc w domu chodzą słuchy teraz że auto idzie na złom, choć tata nie wie albo udaje że nie wie, jak się za to zabrać.
Mnie średnio obchodzi jaką decyzję podejmie, wypowiadam umowę na ubezpieczenie i będę dodatkowe tysiąc złotych do przodu.
Pewnie że jest przykro ale równie przykro było patrzeć jak się marnuje pod blokiem. Paliwo kosztuje już takie pieniądze, że za 50zł mogę zrobić jedną rundkę po mieście i już łypie na mnie żółte oko rezerwy. Na tej staruszce nauczyłam się jeździć, kosztem listew i lusterek...;) Teraz jednak istnieje zbyt wielkie ryzyko, że próchno złamie się w trakcie jazdy, bo rdza przeżarła na wylot.
***

Wróciwszy z miasta zabrałam się intensywnie za szukanie potencjalnych klientów.
Okazało się, że słabe wystąpienie na szkoleniu to dopiero początek góry lodowej.
Lista w necie jest jakby to powiedzieć, chaotyczna i wybiórcza.
Wybrałam sobie dziesięć pozycji i chwyciłam za telefon by umówić się na wizytę.
Nie przyjęto mnie nigdzie! N-I-G-D-Z-I-E! Jutro mają być zamówienia a telefon albo wyłączony, albo lekarze na urlopie.
"Może mi pani maila wysłać." -brzmiało ordynarnie jak "może mi pani..."

Wyryczałam się i trochę mi lepiej.
Pojadę jutro gdziekolwiek i nie nastawiam się nawet na sprzedaż ale na to, by chociaż ktoś mnie wysłuchał.
Wyślę jakąś trasówkę. Może brat mnie nie zawiedzie i pojedziemy razem na jakieś wizyty, tak jak obiecał.

Teraz chyba pójdę podciąć grzywkę, żeby było mnie widać spod czupryny jutro. Trzeba się doprowadzić do ładu, bo wyglądam jak siedem nieszczęść pewnie, zapuchnięte powieki i siano na głowie. Pytanie czy będzie dla kogo.

..::Purple Thoughts::..

Kalendarz

Strony

Linki

Archiwum

Najnowsze wpisy, strona 4

18 listopada, 17:20:20

a jutro znowu zacznę się bać...

mam płatek śniegu za zegarze.

19:14 2011-10-27

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
31	01	02	03	04	05	06
07	08	09	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	01	02	03	04